Zanim zacznie się walka z mobbingiem

4.11.2024 r. l Bożena Uścińska

– Witam po dłuższej przerwie! – rozpoczynasz kolejny post. – Wracam do tematu obrony przed mobbingiem. Zanim je opiszę, parę słów o tym, co powiedział mi pewien psycholog. Po pierwsze – wyliczasz – według niego obecnie zbyt często słowem mobbing pracownicy określają naturalne w relacjach międzyludzkich zakłócenia komunikacji i wynikające z nich konflikty. Radził zatem, by wnikliwie przyjrzeć się temu, czego doświadczamy, odkąd zmienił się kierownik w naszym dziale. Podał również przykłady pytań, które pomagają sprecyzować problemy w relacjach z przełożonymi i przesądzić czy jest to mobbing:

– Co ci jeszcze powiedział ten psycholog? – dopytują koleżanki, które czytają twoje zapiski, mimo że jest już bardzo późno.

– Nie był zachwycony, że nie włączyłyśmy Natalii do naszej grupy na Whatsappie.

– Ale to przecież nieformalna grupa! Możemy do niej zaprosić kogo chcemy – błyskawicznie pojawia się wpis Moniki.

– Tak, ale mobbing to bardzo złożone zjawisko i łatwo zaplątać się we własne sidła, jak powiedział ten psycholog. Kilka razy podkreślił, żeby próbować przewidzieć wszystkie konsekwencje każdego podejmowanego przez nas działania. I założyć, że oskarżony będzie się bronić, tym skuteczniej, im ma większą władzę. Nie zdziwiłby się, gdyby Natalia to nam zarzuciła mobbing. Łatwo udowodni, że działamy na jej szkodę, systematycznie i celowo pomijając ją w naszych rozmowach na tematy związane z pracą.

– Koniec świata! – oburza się pani Zuzanna. – Naprawdę nie możemy nic zrobić, żeby w naszym zespole znów był spokój?

– Możemy, ale ten psycholog powiedział, że musimy zacząć od rachunku sumienia – piszesz i z niepokojem czekasz na reakcje koleżanek. Po chwili już wiesz, że nie chcą analizować jakości własnej pracy. Chcą żalić się na nowego szefa i jemu przypisać całą winę za własny dyskomfort po odejściu poprzedniego kierownika.

– Czyli to my jesteśmy te złe?! – słowa pani Czesławy zapowiadają burzę.

– Proszę, nie atakujcie mnie! – odpisujesz pośpiesznie. –  Jeśli zaczniemy walczyć z Topolą, dyrekcja nam nie odpuści. Będzie kontrola za kontrolą, ocena za oceną. Czy na pewno niczego złego nie dopatrzą się w naszej pracy?

– Niech mnie sprawdzają. Niczego się nie boję! – oznajmia pani Anna.

Nikt poza nią nie może być tak pewny swojej nieskazitelności. Każda ma przecież coś za uszami: spóźnienia, zbyt długie przerwy na papierosa, nie zawsze idealną jakość produktu, zbyt wolne tempo pracy czy obgadywanie osób, które budzą złość. I te słynne fochy pani Zosi, która wszystko robi jakby z łaski.  

– Proszę weźcie pod uwagę to, co powiedział psycholog – kontynuujesz niepokojąc się, że twoje koleżanki zaczną opuszczać grupę. – Musimy być idealne, jeśli chcemy coś zmienić.

Nagle zdajesz sobie sprawę, że dotychczas nie padło kluczowe pytanie, postanawiasz więc, czy zadać je teraz.

– A właściwie to co my chcemy zmienić? Spotkajmy się i porozmawiajmy o tym w większym gronie. Może trzeba na tę rozmowę zaprosić również kierownika.  

– Ja myślę, że i dyrektor Kozłowską – podpowiada Natalia.

– I tę paplę Natalię – dodaje pani Anna.

– Będziemy musiały się dobrze przygotować – włącza się pani Zosia. – Ale teraz zakończmy rozmowę. Jest po północy.   

Artykuł jest częścią cyklu „Głowa w równowadze”, w których psycholog Bożena Uścińska pomaga swoim czytelnikom i pacjentom Przychodni Miejskiej w Pieszycach spojrzeć na codzienne życie i spotykające nas wszystkich dylematy, trudności i problemy z perspektywy naszego własnego dobrostanu.

Zachęcamy do czytania, dumania i dzielenia się z nami swoimi spostrzeżeniami.

Kolejny tekst już za dwa tygodnie.

Zobacz również: